ชีวิตสัตว์หลังกรง
ในตอนบ่ายนั่น ฉันเดินออกไป หาซื้อข้าวให้ บิดรมารดา
เดินไปเดินมา ได้ยินเสียงสัตว์ ฉงนใจยิ่งนัก ฟังดูน่าเศร้า
จึงเดินไปเรื่อย ได้พบตัวเฉลย ถึงเสียงเหล่านั้น
มันคือนกขาว อยู่ในกรงใหญ่ ร้องตะโกนออกไป ไม่มีใครฟัง
เราก็ไม่รู้ มันคิดเช่นไร แต่คงอยากไป สู่ฟ้ากว้างใหญ่
คนเรานี่ก็ เพื่อความสุขตน บ่สนใจใคร กลับได้ทำลาย
อิสรภาพยิ่งใหญ่ ของสัตว์เหล่านั้น ที่ได้ฝ่าฟัน กว่าจะเกิดมา
===========================================================
จะเป็นกลอนก็ไม่เชิงแหะ
แต่ก็นะคนเราชอบเรียกร้องอิสรภาพ แต่กลับชอบทำลายอิสรภาพของสัตว์
ถ้าชอบมันจริงๆ ก็ไม่ควรครอบครองสิเนอะ ควรปล่อยให้มันยิ้มร่าในท้องฟ้าสินะ
ความรักมิใช่การครอบครอง แต่คือการให้
===========================================================
แต่ในตอนประมาณบ่ายสองได้ไปที่สวนสัตว์ ก็ได้อีกบรรยากาศ
ผู้คนมากมาย มากหน้าหลายตา ได้ร่วมกันมา เพื่อเชยชมสัตว์
มันมีหลายพันธุ์ หลายเหล่งที่มา รวมทั้งหน้าตา ก็แตกต่างกัน
แต่ที่น่าแปลกคือมันไม่ร้อง มันอยู่นิ่งๆ ให้คนมองดู
หรือว่ามันจะรู้ แล้วยอมรับได้ ว่ามันต้องอยู่ จนชีวาวาย
ณ โลกกว้างใหญ่ ภายในกรงขัง
===========================================================
ก็ถ้าเทียบระหว่าง สัตว์ป่าที่ถูกนำมาเลี้ยงไว้ที่บ้าน กับที่สวนสัตว์ บางทีมันก็ไม่ได้มีอะไรต่างไปมาก
ถึงแม้ว่าสวนสัตว์จะดูเหมือนสัตว์มีชีวิตที่อิสระกว่านิดหน่อย เพราะมีที่กว้างกว่า มีเพื่อนเยอะกว่า
บางทีเราก็ต้องยอมรับว่า มนุษย์บางครั้งก็เห็นความสำคัญของมนุษย์สำคัญกว่าของสัตว์อยู่ดี
แต่ยังไงคนเราก็ควรฟังเสียงของสัตว์ด้วยละกัน ถึงบางครั้งมันจะเบามากก็เถอะ
===========================================================